"Ἵνα πάντες ἕν ὦσι" - Το αίτημα για διαχριστιανική ενότητα.
«Ἵνα πάντες ἕν ὦσι, καθώς σύ, Πάτερ, ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν σοί, ἵνα αὐτοί ἐν ἡμῖν ἕν ὦσιν, ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ ὅτι σύ με ἀπέστειλας» και στη νεοελληνική: «Ώστε να είναι όλοι ένα, όπως εσύ, Πατέρα, είσαι ενωμένος μ’ εμένα κι εγώ μ’ εσένα, να είναι κι αυτοί ενωμένοι μ’ εμάς, κι έτσι ο κόσμος να πιστέψει ότι εσύ με απέστειλες» (κατά Ιωάννην, 17:21).
Η ενότητα, αρχικά μεταξύ των Αποστόλων και ακολούθως μεταξύ του συνόλου των πιστών μελών της Εκκλησίας, αποτελεί αίτημα της κορυφαίας πασών των προσευχών αρχιερατικής παράκλησης του Ιησού Χριστού στη Γεθσημανή, όπως αυτή αποτυπώθηκε στο ανωτέρω εδάφιο του κατά Ιωάννην Ιερού Ευαγγελίου. Η διατήρηση της πολύτιμης ενότητας, αποτέλεσε για τους αγνούς Χριστιανούς κυρίαρχο μέλημα, καθώς μόνο αυτή θα κρατούσε αναμμένη την φλόγα της νέας πίστης, τόσο στις δύσκολες πρώτες εποχές των διωγμών, όσο και στο γεμάτο εντάσεις χρονικό διάστημα που ακολούθησε, μέχρι και την σημερινή εποχή.
Σύμφωνα με τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο: «Η χριστιανική ενότητα και η κοινή προσέγγιση στα μεγάλα σύγχρονα προβλήματα δεν αποτελεί μόνο κοσμικό επίκαιρο αίτημα αλλά και σαφή εντολή του Κυρίου μας και Ιδρυτή της Εκκλησίας. Ιδιαίτερα στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε, όλοι οι Χριστιανοί πρέπει να είναι ενωμένοι, κυρίως με αγάπη και συνεργασία εν Χριστώ».
Σύμφωνα με τον Πάπα Ιωάννη Παύλο ΙΙ: «Το να πιστεύεις στον Χριστό σημαίνει να επιθυμείς την ενότητα. Το να επιθυμείς την ενότητα σημαίνει να επιθυμείς την Εκκλησία. Το να επιθυμείς την Εκκλησία σημαίνει να επιθυμείς την κοινωνία της χάριτος που αντιστοιχεί στο προαιώνιο σχέδιο του Πατέρα». Αυτό άλλωστε είναι το κυρίαρχο νόημα της προσευχής του Κυρίου ο οποίος τόνισε προς τους Αποστόλους: «Με τούτο θα αναγνωρίσουν όλοι ότι είστε μαθητές μου, αν αγαπάτε ο ένας τον άλλον». (κατά Ιωάννην 13:35).
Την ενότητα αυτή, που αποτελεί ελάχιστο δείγμα οφειλόμενης ευγνωμοσύνης προς τον Κύριο που ενανθρωπίστηκε και υπεβλήθη σε εκούσια πάθη, προκειμένου να άρει τις αμαρτίες του κόσμου, την αναζητούν όλοι οι ενάρετοι και καλοπροαίρετοι άνθρωποι. Είναι εκείνοι που χαίρονται όταν βλέπουν να υπάρχει αγάπη και ομόνοια.
Ας μην έχουμε όμως ψευδαισθήσεις. Ο δρόμος προς την ενότητα δεν ήταν πάντοτε στρωμένος με ροδοπέταλα. Οι περισσότεροι άνθρωποι αναζητούσαν ανέκαθεν την ειρηνική αρμονική συνύπαρξη, όμως αυτή δυστυχώς πολλές φορές εμποδίζονταν λόγω ιδιοτελών συμφερόντων, με αποτέλεσμα προσχηματικές αντιπαραθέσεις που οδηγούσαν σε άσβεστα μίση, σκληρές διαμάχες, καθώς ακόμη και σε οδυνηρούς πολέμους.
Η διχόνοια αποτελεί άλλωστε προαιώνιο πρόβλημα και την αποδίδει με απαράμιλλο τρόπο ο Εθνικός μας Ποιητής Διονύσιος Σολωμός:
Απ’ εσάς
απομακραίνει,
Κάθε δύναμη εχθρική
Αλλά ανίκητη μια μένει, Που τες δάφνες σας μαδεί.
Η Διχόνοια
που βαστάει,
Ένα σκήπτρο η δολερή
Καθενός χαμογελάει, Πάρ’ το, λέγοντας, και συ.
Κειό το
σκήπτρο που σας δείχνει,
Έχει αλήθεια ωραία θωριά
Μην το πιάστε, γιατί ρίχνει, Εισέ δάκρυα θλιβερά.
Από στόμα
οπού φθονάει,,
Παλληκάρια, ας μην ‘πωθή,
Πως το χέρι σας κτυπάει, Του αδελφού την κεφαλή.
Η ενότητα της Χριστιανικής Κοινότητας δεν θα επιτευχθεί, ούτε μέσα από την υποσχόμενη θαύματα, απαραίτητη μεν, αλλά χωρίς ουσιαστικά κοινωνικά οφέλη, ραγδαία τεχνολογική εξέλιξη, ούτε μέσα από τα δημοφιλή μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που ενώ θεωρητικά κάνουν ευκολότερη και αμεσότερη την ενημέρωση και την επικοινωνία, διά της ασύστολης μάταιης αυτοπροβολής υπηρετούν τον ναρκισσισμό, παραγκωνίζοντας την Θεοφιλέστατη ταπεινοφροσύνη.
Σίγουρα δεν θα καλλιεργήσουν την ενότητα, ούτε οι εθνικιστικές κραυγές που συντηρούν τον ρατσισμό ή προωθούν τον αναθεωρητισμό,
δυναμιτίζοντας την ειρήνη, ούτε οι φονταμενταλιστικές προσεγγίσεις που διά της
άκαρπης τυπολατρικής εμμονής χάνουν το ουσιαστικό νόημα της Πίστεως. Και συναφώς,
η πολυπόθητη ενότητα δεν έχει την παραμικρή ελπίδα να υλοποιηθεί, όσο οι
επιδεικνύοντες υπέρμετρο ζήλο "τιμητές" των επιμέρους θρησκευτικών πεποιθήσεων, ενώ αρχικώς επικαλούνται την ανάγκη για ενιαία χριστιανική συνείδηση, ακολούθως περιχαρακώνονται, επιμένοντας στο μοναδικό αλάθητο της δικής τους δογματικής προσέγγισης.
Η ενότητα του συνόλου θα έρθει αθροιστικά με τη
συμπεριφορά του καθενός και της καθεμιάς από εμάς. Μόνο αν ξεκινήσουμε κάνοντας τη δική μας δίκαιη
αυτοκριτική, εμπιστευθούμε απόλυτα τον Κύριο, εκδιώξουμε από μέσα μας τον
εγωισμό, βάλουμε στην άκρη τον εαυτό μας, κατανοήσουμε και αγαπήσουμε εμπράκτως τον «πλησίον
μας», με όλη μας την καρδιά, ως πραγματικό Αδελφό μας. Άς μην λησμονούμε ότι μόνο όταν παραμένουμε ενωμένοι με Τον Κύριο και με τον πλησίον μας, όπως τα κλαδιά του κλήματος με τον κορμό του, τότε μόνο μπορούμε να καρποφορήσουμε.
.png){kind=icon}
Βιώνοντας σε έναν κόσμο πόλωσης και μισαλλοδοξίας, οφείλουμε όλοι μαζί να συνεργαστούμε για την περαιτέρω καλλιέργεια της Χριστιανικής Ενότητας και της Αμοιβαίας Κατανόησης. Ας μην λησμονούμε, είμαστε πρώτα απ' όλα Χριστιανοί και η Ομολογία μας στο Σύμβολο της Πίστεως «εἰς Μίαν Ἁγίαν Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν» οφείλει να λειτουργεί όχι προς την κατεύθυνση της δογματικής αποκλειστικότητας, αλλά εκείνη της διαχριστιανικής ενότητας.
Ορθόδοξοι, Καθολικοί,
Διαμαρτυρόμενοι, Αγγλικανοί και λοιποί ανά την υφήλιο Χριστιανοί, χωρίς να χρειαστεί να απαρνηθούμε τις επιμέρους τοπικές,
λειτουργικές και εκκλησιαστικές παραδόσεις με τις οποίες γαλουχηθήκαμε, ας αναζητήσουμε τον ουσιαστικό κοινό
τόπο που άρρηκτα μας συνδέει και προέρχεται απευθείας από το Λόγο του Κυρίου. Και αυτός δεν είναι άλλος από έναν οικουμενικό χριστιανικό τρόπο ζωής που βασίζεται στην αγάπη, την ηθική, την πραότητα, την ομόνοια, τον σεβασμό και την ενότητα.
Σπέρνοντας την αγάπη, θα ξαναβρούμε τον απολεσθέντα ισχυρό σύνδεσμο που θα ενώσει ακράδαντα τους ανθρώπους, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Μόνο όταν όλοι μας ανοίξουμε τις καρδιές μας σε Εκείνον και του επιτρέψουμε με τις αγαθές πράξεις μας, τον ηθικό τρόπο ζωής μας και την ανιδιοτελή αγάπη να γίνει ο Σωτήρας και Βασιλιάς μας, θα εδραιωθεί η παγκόσμια ειρήνη και θα συντελεστεί η σύμφωνη με την εντολή Του, οικουμενική εν Χριστώ ένωση.
Με αδελφική αγάπη
Δρ. Κωνσταντίνος Απ. Καραγιάννης
Μέλος της Χριστιανικής Ενώσεως
